30 Σεπτεμβρίου 2007

ένα τελευταίο αντίο...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

μέχρι...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

με φόντο ουρανό...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

περασμένα... λησμονημένα...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

happy feet...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

αουτς!

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

η συναυλία...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

μια εικόνα απ'τα παλιά...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

έχεις μυστικά?

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

lost...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

those were the days...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

24 Σεπτεμβρίου 2007

ghost...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

22 Σεπτεμβρίου 2007

πιο χαμηλά...

Πριν από μερικές ώρες νόμιζα ότι σαν κοινωνία πιάσαμε πάτο. Κι όμως από χθες δεν το πιστεύω πια. Δεν το πιστεύω γιατί ένα γεγονός το ανέτρεψε. Δεν το πιστεύω γιατί είδα και ένιωσα ότι δεν πιάσαμε απλά πάτο... αυτό δεν θα ήταν τόσο τρομερό... γιατί το να είσαι στον πάτο σημαίνει ότι υπάρχεις... έστω κι εκεί... υπάρχεις και αισθάνεσαι, κινείσαι και εξελίσσεσαι. Όχι σίγουρα δεν είμαστε στον πάτο... είμαστε πολύ χαμηλότερα... ο πάτος δεν είναι το τέλος... είναι μια αρχή... αρχή μιας καθοδικής πορείας προς το σκοτάδι και την ανυπαρξία... η αρχή μιας άλλης εξέλιξης άγνωστης και οδυνηρής αν θελήσουμε να την συνειδητοποιήσουμε.

Χθες ήταν μια ακόμη μέρα... όμως όχι... για μένα ήταν μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ... όχι την ίδια την μέρα αλλά τους λυγμούς... λυγμούς απόγνωσης και δυστυχίας... λυγμούς πείνας και πόνου... λυγμούς μιας γυναίκας επαίτισσας... μιας γυναίκας που αν ένα σημείο στο χρόνο είχε διαφορετικές διαστάσεις δεν θα ήταν ίσως εκεί. Καθόταν αυτή η γυναίκα στο πεζοδρόμιο ζητιανεύοντας... κάποιοι της έριχναν ψιλά, κάποιοι απλά ματιές και κάποιοι γυρνούσαν το κεφάλι αηδιασμένοι από την κατάντια που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος... μέχρι εδώ συνηθισμένα πράγματα... κι εγώ ανήκω στους δεύτερους... την κοίταξα για λίγο και η σκέψη μου είπε με μια υπόκωφη φωνή... «όχι, προχώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... είναι μάταιο... ποιος ξέρει πως κατέληξε εδώ... εγώ δεν θα κατέληγα ποτέ έτσι... εγώ... ΕΓΩ...» και προχώρησα... είμαι μια από σας... και αυτό είναι πιο κάτω από τον πάτο αγαπημένοι μου συνάνθρωποι... καθώς όμως απομακρυνόμουνα ο αέρας έφερε στα αυτιά μου τους λυγμούς αυτής της γυναίκας... κι επειδή είμαι μια από σας ξέρω πως τέτοιους λυγμούς δεν τους πιστεύετε... δεν τους πονάτε... ακούστε με όμως... δεν ήταν τέτοιοι αυτοί οι λυγμοί... και δεν ήταν τέτοιοι γιατί δεν τους επιδείκνυε αυτή η γυναίκα... δεν τους πουλούσε... προσπαθούσε να τους πνίξει... σκούπιζε γρήγορα γρήγορα τα δάκρυά της ώστε να μπορέσει πάλι να της βγει η φωνή... για να μας εκλιπαρήσει πάλι να την προσέξουμε... δεν ήταν ψεύτικοι εκείνοι οι λυγμοί... ήταν οι λυγμοί της απόγνωσης... λυγμοί που ξεκίνησαν από τα έγκατα της ψυχής της, από τον πυρήνα της ύπαρξής της και ταξίδεψαν μέρες ίσως και χρόνια... με κρύο, με βροχή, με απάνθρωπη ζέστη για να βγουν στην επιφάνεια... μια επιφάνεια γυαλιστερή όπως αυτή των ματιών της μα και τόσο μα τόσο σκοτεινή... σκοτεινή γιατί μέσα της αντανακλάται η εικόνα μας... αντανακλάται η φύση μας... ο εγωισμός μας και η κατάντια μας... και αυτό είναι σκοτάδι.

Φτάσαμε λοιπόν σε αυτό το σημείο αγαπητοί συνάνθρωποι. Στο σημείο όπου αρχίζει μια άλλη πορεία προς τα κάτω... μια πορεία προς την αρνητικότητα, κάτω από τον πάτο κάτω από το μηδέν. Δεν μας συγκινεί πια ούτε το κλάμα ούτε τα δάκρυα ούτε οι λυγμοί... τίποτα... περπατάμε μιλώντας στο κινητό για πράγματα μικρά και προσπερνάμε έναν άνθρωπο που κλαίει... και προσέξτε... ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη την ελεημοσύνη για να ζήσει, εγώ μιλάω για κάτι άλλο... μιλάω για τις ψυχές μας... για το πόσο ασυγκίνητοι είμαστε πλέον μπροστά σε μια τέτοια εικόνα... μιλάω για το πόσο άδειοι είμαστε... προσπέρασα λοιπόν κι εγώ... μαζί σας... όμως ο αέρας δεν ήθελε να με αφήσει έτσι... μου έστειλε λοιπόν τους αυτούς τους λυγμούς... ήρθαν στα αυτιά μου και μπήκαν από τους λοβούς για να ταξιδέψουν προς την καρδιά μου... κι όταν έφτασαν εκεί πόνεσα... πόνεσα απίστευτα γιατί είδα... είδα στα μάτια της το σκοτάδι... εμάς... και λύγισα αγαπητοί συνάνθρωποι... δεν ήταν πολλοί αυτοί που λύγισαν... το είδα στα χέρια της... το είδα στο πρόσωπό της σαν έκπληξη και σαν ελπίδα όταν της έβαλα τα χρήματα στα χέρια... όταν πλησίασα είδα τις υγρές αυλακιές που άνοιξαν τα δάκρυα στο πρόσωπό της... και φοβήθηκα... πόσο φοβήθηκα καλοί μου συνάνθρωποι... φοβήθηκα μήπως μια μέρα σας χρειαστώ...

20 Σεπτεμβρίου 2007

η ιστορία ενός τοίχου.,..

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

σαν κλέφτης...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

η σκέψη έφυγε...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

κοίτα με... υποφέρω...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

18 Σεπτεμβρίου 2007

σημείο ζωής...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

μέσα στο μυαλό...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

έκθεση...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

10 Σεπτεμβρίου 2007

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

μια αλλιώτικη εποχή...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

7 Σεπτεμβρίου 2007

παράλογοοοοοοοοοοο

... είμαι η μόνη σ' αυτή τη χώρα που θεωρεί αυτό το... το... πως το λένε να δεις... το ντιμπέιτ (δεν είχαμε στο χωριό μου)... μια θεατρική παράσταση?... απ' το πρωϊ απαντάω σε ερωτήσεις του τύπου... "σου άρεσε?", "ποιος σου άρεσε περισσότερο?", "σε επηρέασε?"... και ακούω δηλώσεις, γελοίες φυσικά του τύπου "α εμένα μου άρεσε ο ένας είχε ευφράδεια", "εμένα μου άρεσε ο άλλος ήταν πιο αυθόρμητος" "εμένα δεν μου άρεσε η μία γιατί έλεγε τα δικά της" ή "εμένα δεν μου άρεσε εκείνος γιατί δεν απαντούσε μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο"...
θέατρο... σκηνικά... μακιγιάζ... λόγια... υποβολείς...
Φώτα... Κάμερες... ΠΑΜΕ!!!


... ήταν βέβαια μια μικρή νίκη για τα μικρά κόμματα...

6 Σεπτεμβρίου 2007

ΤΕΛΕΙΟ!!!

http://salata.wordpress.com/

τέλος εποχής...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

5 Σεπτεμβρίου 2007

λόγια προς εαυτό 3.

ξεφύλλισα ένα περιοδικό σήμερα... μάλλον πολλά περιοδικά... από αυτά που δεν μου αρέσει να ξεφυλλίζω... τι ανόητη που είμαι!... τι έχανα τόσο καιρό!... είδα ομορφιά... ανείπωτη ομορφιά!... είδα χαμόγελα... λαμπερά χαμόγελα!... είδα πλούτο... απίστευτο πλούτο!... είδα αγάπη... πραγματική αγάπη!... είδα ανθρώπους... άγνωστους ευτυχισμένους ανθρώπους!

αυτοί με βλέπουν?... νιώθουν τα δάχτυλά μου καθώς γυρνώ τις σελίδες?... την ανάσα μου όση ώρα τους κοιτώ?... την αγωνία μου πως σε λίγο θα βρεθώ σε έναν άλλον κόσμο?... χωρίς ομορφιά... χωρίς χαμόγελα... χωρίς πλούτο... χωρίς αγάπη?

λόγια προς εαυτό 2.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

νάτη... την βλέπεις?... η έξοδος... μπορεί κι η διέξοδος... ή έστω η ελπίδα... ή ακόμα και η προσπάθεια βρε αδερφέ... φοβάσαι έτσι? ... σε τρομάζει το άγνωστο που σε περιμένει εκεί έξω... τρέμεις στην ιδέα ότι θα βρεθείς σε ένα καινούργιο μέρος... σε όλη σου την ζωή σου έλεγαν ότι αυτοί οι τέσσερις τοίχοι είναι ο κόσμος σου... εκεί μέσα πρέπει να νιώθεις ασφαλής... έξω απ' τους τοίχους αυτούς κρύβονται κλέφτες, δολοφόνοι, σιχαμερά τέρατα και άλλα ύπουλα πλάσματα που μόλις βρεθείς ανάμεσά τους θα σε κατασπαράξουν... έτσι?
... κοίταξε πίσω σου!... τα πραγματικά τέρατα είναι εκεί μέσα μαζί σου... από πότε ο εγκλεισμός, ο περιορισμός και ο φόβος είναι καλά για σένα?...

είσαι μέσα σε τέσσερις τοίχους... δεν υπάρχει πόρτα μήτε άλλο παράθυρο... τα έχουν χτίσει κι αυτά... σκέψου... τίποτα εδώ μέσα δεν σε κάνει ευτυχισμένο... είσαι θύμα...

νάτη... την βλέπεις?... η χαμένη σου αξιοπρέπεια... η χαμένη σου αξία... η έξοδος... η τελευταία σου ευκαιρία...

λόγια προς εαυτό 1.

...μια όμορφη γυναίκα, με έπαρση λόγω καταγωγής και όχι ομορφιάς, που την διεκδικούν δύο μνηστήρες πηγαίνει απ' τον έναν στον άλλον μην ξέροντας με ποιον θέλει να περάσει το υπόλοιπο του βίου της... μια γυναίκα το παθαίνει αυτό όταν κατά βάθος δεν εμπιστεύεται... όμως αυτή η γυναίκα έχει αναπτύξει τέτοιον εγωισμό, λόγω έπαρσης πάντα, που κάθε φορά πιστεύει αυτά που της λένε και επιλέγει κάποιον απ' τους δύο μη επιλέγοντας τον έναν απ' τους δύο... ο εγωισμός δεν την αφήνει να δει καθαρά... κάτι βαθιά μέσα της βέβαια της λέει ότι αυτοί οι άντρες δεν μπορεί να την αγαπούν πραγματικά... βλέπει τα σημάδια, νιώθει τις ενδείξεις... αλλά θάβει τις αποδείξεις... δεν μπορεί και δεν θέλει να δει... να δει ότι κι οι δυο της λένε ψέμματα για να την εκμεταλλευτούν... είναι κλασσική συμπεριφορά όμορφης αλλά ανόητης γυναίκας... δεν πιστεύει, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχει άντρας (και ασφαλώς ούτε άντρες) που να μπορεί να αντισταθεί σε αυτήν, πόσο μάλλον λέγοντάς της ψέμματα... "δεν θα συμβεί ποτέ σε μένα αυτό"... λέει...
... αυτή η γυναίκα είναι η ελλάδα (με μικρό ε)... είναι η αιτία της δυστυχίας μας... είναι η αιτία των συμφορών μας... είναι η αιτία της παρακμής μας... αυτή η γυναίκα είναι όλοι εμείς... ΛΟΓΙΑ ΛΟΓΙΑ ΛΟΓΙΑ... το διαδίκτυο γέμισε λόγια... ανωνύμων, επωνύμων... ανυπάρκτων... που με την ίδια σιγουριά αφού τους κατηγορήσουν, τους δυο μνηστήρες... θα τους επιλέξουν... εγωιστές-ανόητοι-επηρμένοι-γελοίοι
κατεστραμμένοι-καμμένοι-φτωχοί-πτωχοί ελληνάρες!

κοιτάω το ποτήρι μου... έχει σχεδόν αδειάσει... μισώ τα αδειανά ποτήρια... βάζω κρασάκι και επανέρχομαι γαϊδάρα μου... σήμερα θέλω να μιλήσουμε...

4 Σεπτεμβρίου 2007

απλότητα...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

3 Σεπτεμβρίου 2007

η μόνη αλήθεια...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

gazing...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

2 Σεπτεμβρίου 2007

είμαι εδώ...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

δεμένοι στη σκουριά....

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

1 Σεπτεμβρίου 2007

περιμένοντας τον Άρη...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

κλεφτή ματιά...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

back in town...

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket

... δυστυχώς...

Gaidara in english
Χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα Τίποτα δικό μας πια κοντά σου Σύντριψε τη μνήμη μας μέσα στα όνειρα σου Και ζήτα έλεος για μας Γλύφουμε τις πληγές στο άγιο σου δέρμα Σερνόμαστε κατάκοποι κοντά σου Και μες το παρεκκλήσι της καρδιάς σου Κοινωνάμε στάχτη, πίκρα κι αίμα Οι φίλοι σου δε θα ναι δω ποτέ ξανά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Γιατί έχουν ρίξει τις καρδιές τους στα σκυλιά Κι έχουν απομείνει άδεια σκιάχτρα &:
eXTReMe Tracker