η θύελλα

"Φεύγω" είπε και τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα στα μάτια... σαν να μην ήθελε να δώσει παραπάνω εξηγήσεις για το που πάει... σαν να ήθελε να του κλείσει μ' αυτόν τον τρόπο το στόμα... και το έκανε... Μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε... χωρίς προορισμό... δεν είχε κάπου συγκεκριμένα να πάει... πάντα όταν έρχεται αυτή η στιγμή... η στιγμή της θύελλας... απλά θέλει να φύγει... να χαθεί για όσο χρειαστεί... να μείνει άγνωστη μεταξύ αγνώστων... μόνο έτσι μπορεί να κοπάσει... μόνο έτσι... όχι ότι δεν προσπάθησε ποτέ να ξεπεράσει αυτή την φυγή... απλά πάντα, μα πάντα, κατέληγε στο ίδιο πλάνο... ένα ποτήρι άδειο ή όχι μπροστά της και δάκρυα στα μάτια... πνιγμένες σκέψεις στο ποτό και αλμύρα απο τα δάκρυα σε ένα κομμάτι χαρτί όπου έγραφε αυτά που δεν μπορούσε να πει... τα έγραφε και μόλις τελείωνε το γράψιμο έσκιζε το υγρό χαρτί με τέτοια μανία... σαν να μην ήθελε να πιστέψει ότι αυτά έβγαιναν απο μέσα της... σαν να μην ήθελε να δει μέσα της...
Έτσι είχε πάρει την απόφασή της... αυτός ήταν ο μόνος τρόπος... η φυγή... κι εκείνος έπρεπε να περιμένει... κι εκείνος πάντα περίμενε... εκείνη το ήξερε και τον αγαπούσε τόσο γι αυτό... γιατί μόνο εκείνος μπορούσε να δει μέσα της... μόνο εκείνος μπορούσε να γευτεί την αλμύρα των δακρύων της και να την καταλάβει... πήρε λοιπόν τον γνώριμο δρόμο... διέσχισε την πόλη οδηγώντας... κοιτάζοντας με δάκρυα στα μάτια συνεχώς γύρω της... σαν να έψαχνε κάτι... σαν να ήθελε να βρει τον εαυτό της... και ήξερε που έπρεπε να ψάξει... και ήξερε ότι αν τον έβρισκε η θύελλα θα κόπαζε... κατέληξε όπως πάντα στο πιο ψηλό σημείο της πόλης... εκεί... εκεί που όλα φαντάζουν τόσο απόμακρα... "και τώρα οι δυό μας" σκέφτηκε... και είχε ένα χαμόγελο σχεδόν ειρωνικό σαν να ήξερε τις αδυναμίες της... σαν να ήξερε πως να κάνει την θύελλα να κοπάσει... και το έκανε... με την ίδια ακριβώς διαδικασία όπως πάντα... "τι κάνω εδώ?" σκέφτηκε και ένα δάκρυ πέρασε απ'τα χείλη στην γλώσσα της κάνοντας την σχεδόν αντανακλαστικά να την γευτεί... ήταν το μόνο πράγμα που της θύμιζε πια την θύελλα... ήταν πια μόνη της... και την περίμενε εκείνος... μπήκε στο αμάξι και ξεκίνησε τον δρόμο του γυρισμού... όπως πάντα... όπως κάθε φορά... με ένα χαμόγελο...

a piece of sea

... κάποια στιγμή θα αρχίσω να τα ξαναφτιάχνω... είναι κάτι που το αγαπάω πραγματικά... πρέπει να βρω απλά την κατάλληλη μέθοδο κόλλησης... είναι το μόνο πρόβλημα που τα καθιστά εύθραυστα...μέχρι τότε... ας εξαακηθώ στην φωτογραφία στην οποία έχω μαύρα μεσάνυχτα :P

στο ψάρεμα...

άλλο ένα...

θέλω δουλειά ακόμα :P

well...

ok!... i admit it... i'm an amateur :P... this is mine... the creation and the photo... the first i made it two years ago... using only pebbles and glue... and the second a few minutes ago... using my new digital camera :P... i'm trying though :P

an ordinary day

...απίστευτες φωτό από τριγύρω στο νετ...

soundracks

Tα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να εκτιμώ πάρα πολύ την κινηματογραφική μουσική... και λέω τα τελευταία χρόνια γιατί και πριν μου άρεσε αλλά δεν έμπαινα στην διαδικασία να αγοράσω τα soundracks... κι όμως είναι διαχρονική μουσική στις περισσότερες περιπτώσεις, που σε ταξιδεύει και σε αγγίζει... ένα δείγμα απο τα αγαπημένα μου... με κορυφαίο αυτό του Old boy...
Old boy
Frida
Brother
Amelie
Requiem for a dream
Eternity and a day
Hero
The quiet american
The last samourai
Once upon a time in america

they forgot so easily...

... how convenient!!!

λευκό πένθος

Δεν έχει πολύ ώρα που γύρισα απο μια κηδεία... τα ίδια και τα ίδια... θαρρείς πως έχουν όλα αυτά νόημα... τα λουλούδια, τα λόγια... οι σοκολατένιες ελίτσες, τα στεφάνια... οι γνωστές κλισαριστές φράσεις, η ρίψη λίγου χώματος... τα συλλυπητήρια, τα κεριά... μικρότητες και ασημαντότητες που εμείς εφεύραμε για άλλοθι... αυτό που έχει νόημα και ουσία... κατευόδιο στο μηδέν του... είναι αυτοί που πονούν... που υποφέρουν... που ένα μέρος τους, αν όχι όλο, έφυγε μαζί του... η οικογένειά του... η μάνα κι ο πατέρας του... όλοι εμείς είμαστε σκιές πρόσκαιρης θλίψης... φευγαλέες στιγμές συμπόνοιας... απατηλές υποσχέσεις συμπαράστασης... πήγαμε να δούμε... να σιγουρευτούμε... πόσο τυχεροί είμαστε...
...πάλι δεν μπόρεσα να πλησιάσω το νεκρό σώμα... φοβήθηκα μην δω πάλι εκείνον...

acting

ένα τέλος

"Άντε... ακόμη ένα και έφυγα" είπε και βρόντηξε με δύναμη το ποτήρι στο τραπέζι... ήπιε λυσσαλέα την τελευταία γουλιά και σηκώθηκε να φύγει... παραπατούσε και έβριζε όποιον έβρισκε μπροστά του... μα όλοι τον ήξεραν πια... ήξεραν... προχώρησε προς το αμάξι του και μόλις έφτασε εκεί κοντοστάθηκε και το κοίταξε... "είσαι φίλος?" ρώτησε χωρίς φωνή... "όχι.. .δεν σ'αναγνωρίζω πια" απάντησε εκείνο... πήρε μια μεγάλη πέτρα και με μια αστραπιαία κίνηση την πέταξε στο καπώ... άδικα το αμάξι φώναζε για βοήθεια... άδικα χτυπιόταν πως είχε τρελλαθεί και έπρεπε κάποιος να τον απομακρύνει... ήταν ο μόνος που το αγαπούσε... ο μόνος... και τόσο μα τόσο μόνος... έτσι εκεί... στο σημείο που σχηματίστηκε το βαθούλωμα - κρατήρας της πετριάς έσκυψε και το φίλησε... και υποσχέθηκε πως θα το κάνει γρήγορα ώστε να μην πονέσει κανείς τους... μάταια έκλαιγε και παρακαλούσε το αμάξι να μην το κάνει... είχε πάρει την απόφασή του... είχε προσπαθήσει άλλες δυό φορές χωρίς να τα καταφέρει... υπήρξε άτυχος... αλλά τώρα...
Βγήκε στο δρόμο σιγοτραγουδώντας ένα παλιό τραγουδάκι που έλεγαν όταν ήταν παιδιά... δεν το θυμόταν όμως όλο... έτσι αυτοσχεδίαζε κιόλας... κάποια λόγια που έβαζε αυτός του φαινόντουσαν τόσο γελοία που ξέσπαγε σε δυνατά γέλια... κι όσο δυνάμωνε την φωνή του, φωνάζοντας πια κι όχι τραγουδώντας τους στίχους, πατούσε πιο δυνατά το πεντάλ του γκαζιού... όσο η ταχύτητα κορυφωνόταν έφερε στο μυαλό του όσα του συνέβησαν αυτόν τον τελευταίο χρόνο... όχι... ήταν πολλά για να τα αντέξει... όχι αυτός... δεν πρόσεξε... ή μάλλον τα κατάφερε... έφυγε σε μια στροφή του δρόμου και αφού κατρακύλισε για πολλά μέτρα το αμάξι ξέσπασε φωτιά... "δεν κράτησες την υπόσχεσή σου" είπε το αμάξι σ' εκείνον... μα δεν άκουγε πια... "είπες ότι ότι δεν θα πονέσω... αλλά δες με τώρα... κοίτα με που καίγομαι και συ έφυγες χωρίς να καταλάβεις τίποτα... το υποσχέθηκες!!!" και αυτό το παράπονο του προκάλεσε έναν θυμό που πήρε το μυαλό του απ' τις φλόγες που χόρευαν πάνω του και το έκαναν να αναθεματίζει την ώρα και την στιγμή... μόνο κάποια στιγμή προς το τέλος... αφού είχε καεί ολοσχερώς... οι καρβουνιασμένες λαμαρίνες έδειξαν πόσο μεγαλόψυχες ήταν... "ας είναι φίλε" είπαν... "ξέρουμε ότι έφυγες δυστυχισμένος... πονούσες τόσο που αυτό για σένα έμοιαζε με λύτρωση... ήσουν χαρούμενος... ας είναι... ελπίζουμε μόνο ο δυστυχισμένος άνθρωπος να φεύγει απ' τη ζωή χωρίς να παίρνει μαζί του το βαρύ φορτίο που κουβαλά στη ζωή... ελπίζoυμε να παίρνει μόνο την ψυχή του... αγνή και αλώβητη όπως όταν ήταν παιδί... γειά σου φίλε... ξέρουμε πως μας ευγνωμονείς... σ' αγαπήσαμε" είπαν και έσβησαν κι εκείνες...
Οι φλόγες που έκαιγαν τα λιγοστά ξερά χόρτα που υπήρχαν τριγύρω έκαναν την δουλειά τους απερίσπαστες και με σχολαστικότητα... τραγουδώντας το τραγούδι του... το τελευταίο τραγούδι...

αφιερωμένο σ' έναν γνωστό μου... ίσως και φίλο αν γνωριζόμασταν υπό άλλες συνθήκες... που έφυγε χθες... καλή του ώρα και καλή αντάμωση...

το δώρο

Καλή μου γαϊδάρα... σήμερα ήταν μια διαφορετική μέρα...και πως να μην είναι άλλωστε? αφού ξεκίνησε πριν ακόμα ξυπνήσω... ναι ναι καλά άκουσες... να σου εξηγήσω γιατί... είδα ένα όνειρο γαϊδάρα μου... απο εκείνα που τα νιώθεις πολύ ζωντανά... ξέρεις... είδα που λες τον πατέρα μου... είχα να τον δω πολλά πολλά χρόνια γαϊδάρα μου... δια ζώσης και σε όνειρο... είδα που λες ότι ήμασταν μαζί στην αθήνα... στο ξενοδοχείο που μέναμε όταν πηγαίναμε κάποτε πολύ συχνά λόγω της δουλειάς του... ξέρεις... ήταν όμως εκείνο το ξενοδοχείο?... ένιωσα ότι βρισκόμουν πράγματι εκεί κι ότι ήταν πολύ γνώριμο το μέρος... σαν να είχαμε πάει χιλιάδες φορές στο παρελθόν... εντόπιζα να φανταστείς και σημεία τα οποία θυμόμουν απο τότε... τώρα που το σκέφτομαι όμως δεν θυμάμαι να πήγα ποτέ σε ένα τέτοιο μέρος... σε ξενοδοχείο πηγαίναμε αλλά δεν θυμάμαι καθόλου πως ήταν... κι όμως... είμασταν εκεί μαζί... και το ένιωθα γαϊδάρα μου... το ένιωθα!... κάποια στιγμή μύρισα να σκεφτείς το άρωμα ξύλου ενός καινούργιου συρταριού που είδαμε στο δωμάτιο... καταπληκτικό δεν είναι?... πάντως ένιωθα μια τόσο γλυκιά αίσθηση οικειότητας που με έκανε να νιώθω απίστευτη χαρά... ο πατέρας μου... ο μπαμπάς... ήταν χάρμα οφθαλμών... ένιωσα σαν να μην έφυγε ποτέ... φαινόταν υγιής και χαρούμενος που με ξαναείδε... μύρισα ακόμα και το άρωμά του... καλή μου... ξέρεις τι σημαίνει αυτό για μένα... πόσο ανάγκη είχα να τον δω ξανά... έστω κι έτσι... τι ήταν αυτός ο άνθρωπος για μένα... το να τον βλέπω να μου χαμογελάει, έστω και σε ένα όνειρο, είναι για μένα το πολυτιμότερο δώρο... ένα τέλειο δώρο που δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω γι αυτό... το υποσυνείδητό μου, τα συναισθήματα που έπνιξα τότε για να μην με δουν να κλαίω και τώρα έρχονται ξωπίσω μου για να "εισπράξουν"... δεν ξέρω... ξέρω μόνο ότι ένιωσα πάλι, το ένιωσα τόσο έντονα, εκείνο το υπέροχο αίσθημα της απέραντης αγάπης που ένιωθα πάντα για εκείνον... όχι ότι δεν το νιώθω έτσι κι αλλιώς γαϊδάρα μου... αλλά ξέρεις... ο χρόνος που περνά μας πηγαίνει μπροστά... οι σκέψεις μας ταξιδεύουν πίσω... είναι μια παλινδρόμηση μεταξύ ψυχής και πραγματικής ζωής... μεταξύ ορατού και φανταστικού... αλλά νιώθω σαν να πήρα ένα υπέροχο δώρο... και εύχομαι να αξίζω να ζήσω κάτι παρόμοιο ξανά...
... τώρα που το σκέφτομαι... το δώρο είναι που όταν ξύπνησα θυμόμουν ακόμα το όνειρο... τόσο ζωντανό... σαν να ήταν το όνειρο που βγήκε στην πραγματικότητα... και όχι εγώ εκεί...
... και τώρα πάλι αυτό το κενό...

Απάτητα νερά

...απο κινητό :)

Kαλημέρα?

Σακατεμένοι

Κουλοί... μουγκοί... τυφλοί... ανάπηροι... αποδεκατισμένοι... είμαστε όλοι εμείς... όχι οι άμαχοι που πλήττονται... όχι τα παιδιά που διαμελίζονται... ΕΜΕΙΣ... ανίσχυροι, υποτακτικοί, υπόδουλοι... μίζεροι και περήφανοι... πρέπει να έρθει και η σειρά μας... πρέπει να νιώσουμε το βαρύ, σκαιό χέρι... αλλιώς ποτέ δεν θα μάθουμε τι πέρασαν... τι περνάνε... γιατί ξεχάσαμε πολύ γρήγορα... σκληρό ναι... όπως όλα τα αληθινά πράγματα.

no words

people

... so many... so different... peace sells... but who's buying?

Ξανά

...φεύγω πάλι αύριο... και θα λιώσω στη θάλασσα λέμε... γιατί δε υπάρχει πιο ωραία αίσθηση απ' αυτήν της δροσιάς του νερού που χαιδεύει το κορμί καθώς βυθίζεται... καθώς βρέχεται το δέρμα είναι σαν να βρίσκεις το νόημα... σαν να καταλήγεις στον προορισμό σου... σαν να αποκτούν όλα μια διάσταση τόσο αρμονική που κάθε τι άλλο θα σε διέλυε... εκεί είναι όλα... στα βαθιά...
Eδώ θα είμαι... :)

ακόμη μία... ειδυλλιακή :P

κρατάει χρόνια...

...αυτή η μανία... είναι ένα απ' τα εκκρεμή θέματα που πρέπει να ψάξω μέσα μου... να ψυχαναλύσω τον εαυτό μου... γιατί αυτή η μανία στο να συλλέγω πέτρες?... γιατί να αντί να κοιτάω το πόδι κοιτάω την πέτρα που πατάει πάνω της?... γιατί κοιτάω κεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος?... δεν ξέρω... πάντως είναι ότι πιο αγαπημένο θέλω να κάνω στις διακοπές... το λατρεύω για την ακρίβεια... και όταν δεν μπορώ να πάρω όσες θα ήθελα μαζί μου... στενοχωριέμαι πραγματικά... πολύ... είμαι καλά γιατρέ?

σταγόνα

...φανταστείτε πως είστε μια σταγόνα αυτού του καταρράκτη... βλέπετε το τέλος απο ψηλά... έχετε χρόνο να σκεφτείτε τι αφήνετε πίσω και τι σας περιμένει κάτω... ότι και να κάνετε όμως δεν μπορείτε να αλλάξετε το μέλλον... το τέλος της διαδρομής σας είναι προδιαγεγραμμένο... κι όμως... σκέφτεστε συνέχεια πως μπορείτε να δώσετε μια και να εκτιναχτείτε στα πέρατα του σύμπαντος... να αλλάξετε το τέλος κάνοντας την υπέρβαση που μόνο εσείς ξέρετε ότι μπορείτε να κάνετε... θα βγείτε απ΄την πορεία που άλλοι όρισαν για σας... μπορείτε?... μπορούν?

Πότε?

look who's baaaaaaack

Πριν απο μερικές ώρες περπατούσα σε αυτά τα σοκάκια...

...και τώρα εδώ... προς το παρών...

...η φωτό από κάπου τριγύρω...